Π οιος είναι αυτός ο Μπομπολίνι; Ένας ήρωας. Και μάλιστα τι ήρωας. Ελάτε να πάμε μαζί σε εκείνη τη μικρή γαλλική πόλη, τη γνωστή για τα κρασιά της. Για να γνωρίσουμε από κοντά αυτόν τον Μπομπολίνι. Ήταν το 1945. Οι τελευταίες μέρες του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Η πόλη ήταν κάτω από ναζιστική κατοχή. Ο Γερμανός στρατηγός, που γνώριζε ότι εκεί παράγονταν μεγάλες ποσότητες κρασιού, στρίμωχνε συνεχώς τον Μπομπολίνι.Για να του πει πού βρίσκονταν τα κρασιά. Ο Μπομπολίνι ήταν ο δήμαρχος της πόλης. Δεν είχε διαβάσει πολλά βιβλία. Ήταν ένας πολύ αγνός, αλλά θαρραλέος χωρικός. Δεν προκαλούσε τον Γερμανό στρατηγό. Πάντα έκανε χιούμορ. Γελούσε. Όμως, ποτέ δεν του είπε πού ήταν τα κρασιά. Ένα βράδυ ενεργοποίησε όλους τους χωριανούς και με μια τρομερή επιχείρηση μάζεψε όλα τα εμφιαλωμένα κρασιά σε ένα ασφαλές μέρος. «Ή θα μου πεις πού είναι τα κρασιά, ή θα σας σκοτώσω όλους», του είπε ο στρατηγός. Του έδωσε προθεσμία μέχρι το πρωί. Πάλι δεν του είπε ο Μπομπολίνι. «Δεν υπάρχει κρασί εδώ», του είπε. Όμως, δεν μπορούσαν να μείνουν για πολύ ακόμα σε εκείνη την πολίχνη οι Γερμανοί που σε λίγο θα έχαναν τον πόλεμο. Μάζεψαν τα μπογαλάκια τους και ετοιμάστηκαν να φύγουν. Την ώρα ακριβώς που είχαν ανέβει στα τεθωρακισμένα και ήταν έτοιμοι να αναχωρήσουν, πλησιάζει ο Μπομπολίνι τον στρατηγό με ένα μπουκάλι κρασί στο χέρι. Του δίνει το μπουκάλι και του λέει: «Αυτό είναι δώρο από εμάς για εσάς». Και ύστερα προσθέτει χαμογελώντας: «Εμείς έχουμε ακόμη ένα εκατομμύριο μπουκάλια απ΄ αυτό!».
Μια μέρα χτύπησε το τηλέφωνό μου. Πρώτα βρέθηκα αντιμέτωπος με έναν θυμωμένο άνδρα και ύστερα με τη θυμωμένη γυναίκα του. Ήταν εξοργισμένοι με μια είδηση που γράψαμε γι΄ αυτούς στην εφημερίδα. «Ή θα διαψεύσετε αυτή την είδηση, ή θα σας πάμε στο δικαστήριο», μου είπαν. Η είδηση αφορούσε το χωριό Λουρουτζίνα. Το γεγονός ήταν το εξής: Η συμπατριώτισσά μας Φετινέ Μεχμέτ που ζει εδώ και χρόνια στο Λονδίνο, ήρθε στο νησί με την κόρη και το εγγονάκι της για να περάσει την Πρωτοχρονιά με τους ηλικιωμένους γονείς της. Αποβιβάστηκαν από το αεροπλάνο και πήγαν στο χωριό. Στη Λουρουτζίνα. Τους σταμάτησε και αυτούς ο στρατός, που έχει στήσει οδοφράγματα στην είσοδο του χωριού εδώ και πολλά χρόνια και δεν αφήνει κανέναν να εισέλθει σε αυτό χωρίς την επίδειξη ταυτότητας. Τους ζήτησε ταυτότητα. Επειδή δεν είχαν ταυτότητα της ΤΔΒΚ ο στρατός δεν τους επέτρεψε να πάνε στους γονείς της. Τους γύρισε πίσω. Η είδηση αυτή μας διαβιβάστηκε από τη Λουρουτζίνα από τον αδελφό της γυναίκας προσωπικά.
Τόσο η γυναίκα όσο και ο σύζυγός της ήταν εξοργισμένοι στο τηλέφωνο. Επειδή γράψαμε την είδηση χωρίς να τους ρωτήσουμε. Μήπως ψέματα γράψαμε; Όχι. Μήπως δεν τους ανάγκασε να επιστρέψουν πίσω ο στρατός επειδή δεν είχαν ταυτότητα; Τους ανάγκασε. Όμως, εκείνοι δεν ήταν θυμωμένοι με το στρατό λόγω όλων αυτών. Δεν το θεωρούν αδικία αυτό, όπως εμείς. «Ο στρατός έκανε το καθήκον του», είπαν. «Δεν έχετε ταυτότητα, δεν μπορείτε να μπείτε στο χωριό», τους είπαν. Και εκείνοι ευχαρίστησαν το στρατό και επέστρεψαν πίσω, λέει. Δεν ησύχαζε η γυναίκα. «Η αγάπη και ο σεβασμός μας προς τον τουρκικό στρατό είναι ατέλειωτος. Εκείνος μας έσωσε από τα χέρια των Ελληνοκυπρίων. Αν δεν ήταν αυτός, θα μας έσφαζαν προ πολλού», είπε και συνέχισε να προειδοποιεί: «Αύριο να τα δω στην εφημερίδα σας γραμμένα αυτά, ε». Και μου ζήτησε να απολογηθώ στο στρατό και από πάνω. Με δυσκολία κρατήθηκα να μην γελάσω. «Κοιτάξτε», της είπα, «ουσιαστικά αυτό δεν είναι θέμα που αφορά μόνο εσάς. Ο στρατός το κάνει αυτό σε όλους στη Λουρουτζίνα εδώ και χρόνια. Γίνεται να μπαίνει ένας άνθρωπος στο χωριό του, στη χώρα του δείχνοντας ταυτότητα;». Κατόπιν τούτου με ρώτησε το εξής: «Μήπως εσύ είσαι πρωθυπουργός;». Πλέον δεν μπόρεσα να κρατηθώ. Γέλασα. Και τη ρώτησα το εξής: «Τώρα μπορέσατε να πάτε στο χωριό σας;». «Όλη μέρα ασχολούμασταν μαζί σας, βράδιασε, δεν μπορέσαμε», μου είπε. «Καλά, αύριο θα πάτε;» τη ρώτησα. «Τι σε νοιάζει εσένα», μου απάντησε.
Γι΄ αυτό θυμήθηκα τον Μπομπολίνι, που δεν άφησε τους κατακτητές Γερμανούς να πάρουν τα κρασιά τής πολίχνης του.
Εκείνος δεν τους άφησε να πάρουν ακόμη και το κρασί του, ενώ εμείς του χαρίζουμε ευχαρίστως τη χώρα μας.
Κωδικός άρθρου: 920039
ΠΟΛΙΤΗΣ - 29/12/2009, Σελίδα: 13
Αναδημοσίευση από: http://infognomonpolitics.blogspot.com/
