Θα τολμούσε ποτέ κάποιος από τους Κυβερνώντες στην Ελλάδα να προτείνει τη δημιουργία υπουργείου “Εθνικής Ταυτότητας” χωρίς να κινδεύνει να κατηγορηθεί για ακραίες θέσεις; Θα τολμούσε ποτέ κανείς να συνδέσει την έννοια της εθνικής ταυτότητας με αυτή της μετανάστευσης και της απόδοσης ελληνικής ιθαγένειας σε μετανάστες;
Αυτά που για την Ελλάδα είναι απαγορευμένες σκέψεις, καθώς αν τις εκφράσεις κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς ως “εθνικιστικό μίασμα”, στη Γαλλία είναι πράξη εδώ και χρόνια με την ύπαρξη αντίστοιχου υπουργείου.
Στο παρελθόν, επί Κυβερνήσεως Κώστα Καραμανλή, υπήρξε εισήγηση στον τότε πρωθυπουργό για τη μετεξέλιξη του υπουργείου Μακεδονίας – Θράκης, σε υπουργείο “Μακεδονίας – Θράκης και Μεταναστευτικής Πολιτικής”, αλλά η πρόταση είτε απορρίφθηκε είτε έμεινε ξεχασμένη σε κάποιο συρτάρι στο Μέγαρο Μαξίμου, και ας μην σπεύσουν οι απανταχού της Ελλάδας “παντογνώστες” να το διαψεύσουν, γιατί στο τέλος θα διαψευσθούν οι ίδιοι. Στην νεοελληνική πραγματικότητα, έχει επιβληθεί η άποψη ότι ο “ξένος”, ο μετανάστης δεν θα πρέπει ποτέ και για κανένα λόγο να ενσωματωθεί στην ελληνική κοινωνία, αλλά αντίθετα θα πρέπει να διατηρεί τη “διαφορετικότητα” του σε τέτοιο μεγάλο βαθμό και να γίνεται τόσο …σεβαστή που να καταπνίγει αυτό που όλοι ζούμε, σε ένα νέο έθνος που δημιουργείται και μπορεί να έχει … λίγο από όλα, εκτός από ελληνική εθνική συνείδηση.Ένα έθνος πολυπολιτισμικό, οι κάτοικοι του οποίου θα είναι σαν να έχουν προκύψει από παρθενογέννεση, χωρίς παρελθόν, χωρίς ιστορία, χωρίς αξιώσεις ή διεκδικήσεις. Ο όρος “Νέα Τάξη Πραγμάτων” ίσως να μην αποτυπώνει το θέμα σε όλη του τη διάσταση. Η τελευταία κυβερνητική προσπάθεια πάντως δείχνει ότι η πολιτική βούληση κινείται προς αυτή την κατεύθυνση.
Η ιθαγένεια σχεδιάζεται να αποδίδεται με όρους που ταιριάζουν σε Σωματείο ή σε μία Μη Κυβερνητική Οργάνωση και όχι με όρους Πολιτείας.
Κάποιοι μάλλον μας έχουν πείσει ότι για να είμαστε Δημοκρατία θα πρέπει να συμπεριφερόμαστε με όρους καφενείου. Και έτσι να λειτουργήσουμε ως “ξέφραγο αμπέλι”, όπου ο καθένας θα μπορεί να ισχυριστεί ότι όντας ήταν στην Ελλάδα ως μετανάστης, για να πάρει την Ελληνική ιθαγένεια και να αποκτήσει κοινοτικό διαβατήριο. Είτε το θέλουμε είτε όχι θα γίνουμε το νέο “Ελ Ντοράντο”, όπου ο καθένας θα μπορεί να έρχεται, να παίρνει ότι θέλει, να διαμορφώνει ακόμα και το εσωτερικό σκηνικό και στη συνέχεια να φεύγει.
Αλήθεια, όταν ένα Κράτος δεν μπορεί να απαντήσει στο απλό ερώτημα πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι εργάζονται για λογαριασμό του, θα απαντήσει στο πόσοι μετανάστες διαβιούν στην Ελλάδα; Άρα με ποιούς όρους θα προχωρήσει η ψήφιση του περίφημου νέου Νομοσχεδίου; Και για να δώσουμε και μία ακόμα διάσταση στο όλο θέμα: Εδώ η προεκλογική υπόσχεση για άμεση δημοκρατία, έφτασε μέχρι του σημείου της δημόσιας, μέσω του διαδικτύου, δημοσιοποίησης των πάντων.
Για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα που ο κάθε πολίτης θα πρέπει να μπορεί να εκφράσει την άποψή του, θα εισακουστούν τα χιλιάδες μηνύματα που δημοσιεύονται στη δημόσια διαβούλευση; Και για να γίνει πιο απλό, γιατί δεν κάνετε ένα δημοψήφισμα; Ή δεν προβλέπεται; Αυτό όμως που ενοχλεί περισσότερο είναι η υποκρύπτουσα αίσθηση του φασισμού, με την έννοια ότι κάποιοι αποφάσισαν να επιβληθεί ένα θέμα με το έτσι θέλω, η δε “δικαιολογία” που προβάλεται ότι κάτι τέτοιο περιλαμβανόταν στο προεκλογικό πρόγραμμα, μπορεί να εκληφθεί ως αστεία, διότι στον απλό και μόνο αντίλογο μπορούν να ειπωθούν δέκα πράγματα που δεν υπήρχαν στο προεκλογικό πρόγραμμα, και όμως υιοθετήθηκαν, και άλλα τόσα που προβλέπονταν αλλά ακόμα τίποτε δεν έχει υλοποιηθεί, για να μη μιλήσουμε για το πρόγραμμα των 100 πρώτων ημερών και τί έπρεπε να έχει γίνει και δεν έγινε…
Ένα ακόμα φαιδρό της όλης υπόθεσης είναι ότι εδώ και τόσα χρόνια τα κόμματα δεν μπορούν να αποφασίσουν και να δώσουν δικαίωμα στους ομογενείς που διαμένουν στο εξωτερικό να εκλέγουν αντιπροσώπους στην Ελληνική Βουλή, όπως επίσης φαιδρότερο όλων είναι ο τρόπος που το ελληνικό κράτος δίνει την ελληνική ιθαγένεια σε ανθρώπους που αυτοδίκαια θα έπρεπε να τη δικαιούνται: στους Βορειοηπειρώτες Έλληνες.
__________________________________________________
Η φωτογραφία που βάλαμε στο άρθρο, εκφράζει την εκτίμηση που έχουμε στην τόλμη των εκάστοτε ηγετών μας-των τελευταίων ετών...
EFENPRESS
