Δαρβινισμός : Ο ανθρωπος δεν είναι παρά μόνο ένα σκουλίκι!
Υπό του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ
Υπό του Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ εξεδόθη ανακοίνωσις, διά της οποίας δίδει απαντήσεις σε όλους εκείνους, οι όποιοι υιοθετούν την θεωρίαν τουυ Δαρβίνου και επιχειρούν να αποδώσουν το θαύμα της ζωής εις την τυχαιότητα, την ασυνειδησίαν και την ανυπαρξία του μηδενός. Ο Σεβ. Μητροπολίτης εξέδωσε την ανακοίνωση με αφορμή τας επετειακάς εκδηλώσεις, οι οποίες οργανώθησαν, διά να τιμήσουν τα διακόσια ετη από την γέννησιν του Δαρβίνου και την συμπλήρωσιν 150 ετών από την δημοσίευσιν του βιβλίου του υπό τίτλον: «Η καταγωγή των ειδών». Ολόκληρος ή άνακοίνωση έχει ως ακολούθως:
«Με άφορμήν το λήγον έτος 2009, αφιερωμένον εις την ζωήν και το έργον του ανθρωπολόγου και φυσιοδίφου Καρόλου Δαρβίνου εις όλας σχεδόν τάς μεγάλας πόλεις της Ελλάδος διωργανώθησαν επετειακαί εκδηλώσεις απευθυνόμενοι εις ευρύτερον ή ειδικόν κοινόν καθώς και είς ολόκληρον τον κόσμον πραγματοποιήθησαν εκθέσεις και συνέδρια διά να τιμήσουν το έργον του Βικτωριανού «επαναστάτη». Ειδικώτερα στη χώρα μας με το τελευταίο βιβλίο γνωστού Βιολόγου και Ακαδημαϊκού, τιμήθηκαν τα 200 χρόνια άπό την γέννηση του Δαρβίνου και τα 150 χρόνια από την δημοσίευση του βιβλίου του «Η καταγωγή των ειδών». Όλες αυτές οι εκδηλώσεις πυροδότησαν διά μια εισέτι φορά την διάδοση της εξελικτικής θεωρίας, πού αποδίδει την σύνθεση, αρμονία και άπερινόητη νόηση και σοφία, πού εκφράζεται διά του κτιστού κόσμου στον απρόσωπο, ασυνείδητο και τυχαίο μηχανισμό της δήθεν φυσικής επιλογής και της δήθεν κοινής καταγωγής των ζωντανών ειδών.
Το μεγάλο ψεύδος
Η εύλογος αντίρρησις εις όλον αυτόν τον καταιγισμόν της άντιεπιστημονικής μεθόδου που ενώ δήθεν καταλύει το θρησκευτικό κοσμοείδωλο περί δημιουργίας και περί ευφυούς σχεδιασμού, ουσιαστικώς υψώνει το έωλο, αβάσιμο και άνεπέρειστο επιστημονικώς και λογικώς κοσμοείδωλο της ασυνάρτητου τυχαιότητος, ώς αιτίας και ουσίας του εκπληκτικής συνθέσεως και αρμονίας κόσμου, επιγραμματικής χρεωστούμεν εις απάντησιν της όλης αυτής άντιεπιστημονικής και άντιλογικής και έξ εμπάθειας και μίσους κατά του Δημιουργού κινούμενης διαδικασίας, να καταθέσωμεν προς τον ευσεβή λαόν άπλας σκέψεις πού άφορουν την ψευδεστάτην και κακότροπον έξελικτικήν θεωρίαν και αποδεικνύουν ότι ό κόσμος είναι δημιούργημα της άπερινοήτου σοφίας και αγάπης τοΰ έκτος αυτού υπάρχοντος Τρισάγιου Θεού κατά την υπέροχον έκφρασιν του ιερού ψαλμωδού: “ποίησιν δε χειρών αυτού άναγγέλει το στερέωμα” (Ψαλμ. 18,1). Βεβαίως αί πλέον σύγχρονοι φυσικαί θεωρίαι της σχετικότητος του Αϊνστάιν, της απροσδιοριστίας του Χάίζεμπεργκ και των κβάντα του Μάξ Πλάνκ, άλλά και άρκεταί νεώτεροι καταδεικνύουν την σα-θρότητα της εξελικτικής θεωρίας, πού αποδίδει την ύπαρξη του κόσμου στην τυχαιότητα και στην μηχανοκρατία της φυσικής επιλογής. Αί επιστημονικοί και φιλολοσοφικαί αποδείξεις κατά του μεγάλου τούτου ψεύδους πού συντηρούν γνωστοί διεθνιστικοί κύκλοι τυγχάνουν:
1. Το πεπερασμένον του υλικού σύμπαντος. Ο μαθηματικός τύπος του Άινστάϊν E=mc2 ήτοι ότι ή ενέργεια ίσουται προς το γινόμε-νον της μάζης έπί το τετράγωνον της ταχύτητος του φωτός, την άληθειαν ταύτην ακριβώς βεβαιεί δρτι ή υλη-μάζα και ή ενέργεια είναι έν και το αυτόν νόμισμα. Ή συμπαντική ύλη σχηματίζεται έν τω συνόλω της έκ χημικών στοιχείων, τα βασικά συστατικά των όποιων είναι μονάδαι σταθεροί, δηλαδή πεπερασμένα σωματίδια ηλεκτρισμού ορισμένης μάζης και ώς έκ τούτου έχει τέρμα-όρια ώς βεβαιεί και ή σύγχρονος αστροφυσική, το σύμπαν είναι σφαιρικόν-κυρτόν κατά την θεωρία της σχετικότητος με διάμετρον έχουσαν μήκος δέκα περίπου δισεκατομμυρίων ετών φωτός. Επομένως το ύλικόν σύμπαν ώς πεπερασμένον είναι ύλικόν δημιούργημα «έξ ούκ όντων», είναι άποτέλεσμα-αίτιατόν και ώς τοιούτον δεν είναι άναρχον, δεν δύναται να έχει την αίτίαν της υπάρξεως του έν έαυτώ και είναι παραλογισμός να ισχυρίζεται τις, ότι προήλθεν έκ του μηδενός ή είναι αυταπάτη. Ο χώρος και ο χρόνος μπορούν να νοηθούν μόνον, άφ’ ης το ύλικόν σύμπαν έδημιουργήθη «έξ ούκ όντων». Το πεπερασμένον ύλικόν σύμπαν είναι δημιούργημα άλλης ουσίας και υπάρχει που, διότι αντίκειται είς την λογικήν, ότι έκ τοΰ άπαισίως χαίνοντος μηδενός και έκ της ανυπαρξίας έδημιουργήθη το ασύλληπτου κάλλους αρμονίας και τάξεως ύλικόν σύμπαν και ότι υπάρχει είς το μηδέν, το όποιον κατά την λογικήν και την έπιστήμην σημαίνει άρνησιν υπάρξεως. Το ύλικόν σύμπαν αποτελεί την μεγαλειωδεστέραν άπόδειξιν υπάρξεως του αληθούς Θεού, διότι διακηρύσσει τούτο, ότι υπάρχει έτερα ουσία άπειρος, μή ύλη, ακατάληπτος και άπερινόητος, ήτις το έφερεν «έξ ούκ όντων» είς το είναι δημιουργικώς, ότι ή άπειρος αυτή «μή υλη-ούσία» είναι αναίτιος και άναρχος άλλως θα ήτο και αυτή πεπερασμένη, ότι προς την άπειρον ταύτην και “μή ύλην-ουσίαν” το υλικόν σύμπαν έχει σχέσιν αιτιατού προς αίτιον. Η άπειρος αύτη «μή υλη-ούσία», την οποίαν «πνεύμα» άπεκάλεσεν ό ένανθρωπήσας Λόγος (Ίωάν. δ, 24) είναι οντότης ενσυνείδητος, την οποίαν άποκαλουμεν Θεόν, πού ενέχει τον λόγον και την αίτίαν «τοΰ έαυτοΰ είναι έν έαυτώ», είναι αναίτιος και άπειρος.
Το άγεφύρωτον χάσμα
2.Ωσαύτως ή αέναος διηνεκής κίνησις, άλλοίωσις, μεταμόρφωσις της συμπαντικής υλης-μάζης ύπό το κράτος άτεγκτων φυσικών νόμων (έννομων δυναμικών νομοτελειών) προς έτατέλεσιν και πραγμάτωσιν πάντοτε ορισμένων σκοπών μαρτυρεί ότι είναι δημιούργημα έν τω συνόλω της διότι την αίτίαν της κινήσεως, τροπών και μεταμορφώσεων της έχει εκτός αυτής, καθ’ όσον αυτή δεν έχει συνείδησιν του εαυτούτης. Οι αιώνιοι, αΐδιοι, αναλλοίωτοι φυσικοί νόμοι διά των όποιων πραγματοποιείται ό τελολογικός σκοπός του κόσμου διότι ή διηνεκώς, κινούμενη, τρεπομένη, άλλοιουμένη υλη, ή έξ άλογων σωματιδίων μάζης ηλεκτρικής αποτελούμενη, δεν είναι δυνατόν να έκπορεύει δυνάμεις έννομους σταθεράς και άτρέπτους και να υποταγή συνάμα είς αύτάς, διότι έκ «πηγής-μάζης» στερούμενης νοήσεως, ειδέναι και συνοχής δεν είναι δυνατόν να προέλθουν δυνάμεις διά των όποιων έκδηλούται άπειρος σκοπιμότης, σοφία και πρόνοια έπιμαρτυρεΐ την ώς άνω άληθειαν, το άγεφύρωτον χάσμα μεταξύ ανόργανου και οργανικής ύλης αποδεικνύει ότι ή συμπαντική υλη διακρίνεται είς δύο βαθμίδας, την άνόργανον (ηλεκτρόνια, άτομα, σωματίδια, στοιχεία, αέρια, ύγρά, ορυκτά) και την ένόργανον ή ζώσαν με τις μυριάδες των γενών των ενόργανων όντων. Η μέν πρώτη υπακούει ως όγκος, εις τον παγκρατή νόμον της βαρύτητος χαρακτηρίζεται διά της μηχανικής κινήσεως ή δε δευτέρα διακρίνεται άπό όργανικής-ζωίκής κινήσεως, θρέ-ψεως, οργανικής αφομοιώσεως και καταλογής της ύλης, κινήσεως πάντοτε σκόπιμου, με ορισμένος και αναλλοίωτους ικανότητας προσαρμογής και επιλογής και με ικανότητα αναπαραγωγής και διαιωνίσεως δι’ ορισμένων συστημάτων, οργάνων και τρόπων αναπαραγωγής. Το άγεφύρωτον χάσμα μεταξύ ανόργανου και οργανικής υλης επεκτείνεται και μεταξύ των διαφόρων ενόργανων όντων έπικυρουμένου του αποφθέγματος “παν όν μόνον έξ όμοιου όντος γεννάται και αναπαράγεται” καταρριπτομένων ουτω των άντιεπιστημονικών και άντιλογικών θεωριών τόσον της αυτομάτου γενέσεως των ενόργανων όντων όσον και της εξελίξεως αυτών.
3. Η οργανική διάπλασις και ή ζωή των ενόργανων όντων με τήν άπερινόητον σοφίαν, άρμονίαν, νομοτέλειαν, πρόβλεψιν πού είς κάθε έχέφρονα δημιουργεί τό θάμβος, την έκσταση και τήν υπέρβαση.
Η ανθρωπινή ψυχή
4. Αί ιδιότητες των κατωτέρων του άνθρωπου έμψυχων όντων καί ή ανθρωπινή ψυχή. Τα ένστικτα, όρμέμφυτα είς τα κατώτερα του άνθρωπου έμβια όντα, μή προυπάρχοντα είς την άνόργανον ύλην ώς και ή διά του άνθρωπου μόνον αμέσως έκδηλουμένη ενσυνείδητος νόησις και ή αυτεξούσια βούλησις αποδεικνύουν την έκ τού άπερινοήτου Νοός σύνθεσιν καί δημιουργίαν αυτών. Ιδιαιτέρως ή ανθρωπινή ψυχή είναι ενσυνείδητος πνευματική και ελευθέρα ύπόστασις κατ’ εικόνα τοΰ θεού.
Η αρμονία του σύμπαντος
5. Η αρμονία του ύλικου σύμπαντος και ή ασύλληπτος μαθηματική τάξις και σκοπιμότης είς αυτό οδήγησαν τα έξοχώτερα πνεύματα της οικουμένης διά μέσου τών αιώνων να καταθέσουν ώς ευλαβείς προσκυνηταί της θείας δυνάμεως και σοφίας το θάμβος τους καί την έκπληξη τους διότι όπως είς τα ελάχιστα συστατικά τής συμπαντικής υλης ουτω και είς τάς κινήσεις και αλληλεπιδράσεις τών αφάνταστων υλικών όγκων τών ουρανίων σωμάτων, τα όποια δι’ ιλιγγιωδών ταχυτήτων διατρέχουν το ύλικόν σύμπαν έκδηλούται η ασύλληπτος δύναμις, σοφία καί πρόνοια ενός έξωκοσμίου καί ύπερυλικοΰ Θεοΰ. Οί όγκοι τών ουρανίων σφαιρών, ομάδων γαλαξιών ώς και συστροφών αυτών, αί αποστάσεις, αί έλξεις και απώσεις των, αί ταχύτηται και άκτινοβολίαι, αί αλληλεπιδράσεις αυτών είναι προδήλως απολύτως προυπολογισμένα μεθ’ ύπερμαθηματικής ακριβείας. Ώς έκ τούτου καίτοι ιλιγγιωδώς περιφέρονται πέριξ ορισμένων κέντρων ουδεμία διά μέσου των αιώνων παρουσιάζεται διαταραχή.
Κατόπιν των εκτεθέντων παρίσταται ή προσπάθεια των γνωστών κύκλων να αποδώσουν το θαυμα της ζωής είς την τυχαιότητα και την άσυνειδησίαν και άνυπαρξίαν του μηδενός ώς το πλέον χαρακτηριστικό γνώρισμα του τραγικά πεσμένου και αποτυχημένου άνθρωπου, πού συμπνίγεται στην χοϊκότητα και αδυνατεί να αναχθή άπό την κτίση στον κτίσαντα».
Πηγή : Ορθόδοξος Τύπος
