50ό ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ
ΘΕΜΑ: Ἡ πρόκληση τῆς σύγχρονης Παιδείας γιά διαχρονικές Ἀξίες καί Πρότυπα
ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ 29/12/2009
ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ
Ἡ στροφή στίς διαχρονικές ἀξίες δέν εἶναι ὀπισθοδρόμηση ἀλλά ἀναβαπτισμός στό πνεῦμα καίτήν ἀλήθεια. Γιά νά πᾶμε μπροστά εἶναι ἀνάγκη νά γυρίσουμε πίσω, νά μαθητεύσουμε στό δοκιμασμένο παρελθόν. Τίς ἀξίες δέν χρειάζεται νά τίς δημιουργήσουμε ἤ νά τίς ἀνακαλύψουμε, ἀλλά νά τίςἀποκαλύψουμε.
∙ Τό σχολεῖο ἔχει ἀλλάξει. Τίποτε πλέον δέν εἶναι δεδομένο. Ὑπάρχει ἀνάγκη ἱεραποστολικοῦ πνεύματος. Ἡ κοινωνία μπορεῖ νά ἐμποδίζει νά διδάσκουμε μέ τόν λόγο, δέν μπορεῖ ὅμως νά μᾶς ἐμποδίσει νάἐμπνέουμε μέ τή ζωή μας. Ἡ βίωση τῶν ἀξιῶν εἶναι ἡ καλύτερη μαρτυρία τους. Πρίν διδάξουμε πρέπεινά ἐμπνευσθοῦμε ἀπό τίς ἀρχές καί ἀξίες πού πιστεύουμε, πρέπει νά γίνουμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι διαχρονικοί.
∙ Ὁ δάσκαλος, γιά νά εἶναι δημιουργικός καί ἀποτελεσματικός, πρέπει νά λειτουργήσει ὡς πραγματικός παιδαγωγός, ὡς φορέας καί μυσταγωγός τῆς πνευματικῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου.
∙ Τό μοντέλο τῆς ἀγωγῆς τοῦ νέου ἀνθρώπου πού θά ἐπιλέξει γιά νά ἐφαρμόσει θά εἶναι τό «θεανθρωποκεντρικό». Σύμφωνα μ’ αὐτό, ἡ παιδευτική διαδικασία θά ἔχει ὡς ἀφετηρία καί τέλος τόν Θεό. Θά κατευθύνεται πρός τόν Θεό καί θά πραγματοποιεῖται διά τοῦ Θεοῦ.
∙ Ὁ δάσκαλος στό πλαίσιο αὐτῆς τῆς ἀγωγῆς προσφέρεται ὡς ζωντανό πρότυπο τελειότητος. Γι’αὐτό θά πρέπει νά χαράσσει μιά ἐσωτερική πορεία πνευματικῆς ἀναζητήσεως καί ἀσκήσεως.
∙ Ὁ δάσκαλος - παιδαγωγός πρέπει νά παρακολουθεῖ τίς ἐξελίξεις τῶν Ἐπιστημῶν τῆς Ἀγωγῆς καίνά ἀξιοποιεῖ στό ἔργο του τά ἑκάστοτε νέα πορίσματά τους. Νά εἶναι ὁ ἄρτια πεπαιδευμένος ἤ τουλάχιστον νά στοχεύει στήν κατάκτηση ἄρτιας γνωστικῆς ἀρματωσιᾶς.
∙ Νά στέκεται στίς πύλες τοῦ Πνεύματος, ἀποδυόμενος στόν εὐγενέστερο ἀγώνα γιά τή μετάδοσητῆς γνώσης, τήν κατάκτηση τῆς ἐλευθερίας τοῦ πνεύματος, τό φωτισμό τοῦ νοῦ, τήν ἐκλέπτυνση τῆςεὐαισθησίας τῶν μαθητῶν, τή συμπόρευση στό δρόμο τῆς ἀναζήτησης τῆς ἀλήθειας.
∙ Νά δαπανᾶ γιά τήν ἐπιτέλεση τοῦ ἔργου του ὁλόκληρο τόν ἑαυτό του, μέ θυσία καί τῆς ζωῆς του ἀκόμη.
∙ Ἡ σπουδή τῶν ἀξιῶν δέν ἀποτελεῖ ἐκπαιδευτικό ἀντικείμενο· εἶναι παιδεία καί μαθητεία. Δέν γίνεταιμέ διδασκαλία καθημερινῶν κοινωνικῶν δεξιοτήτων ἤ βιωματικῶν δραστηριοτήτων. Ἡ ἀγωγή πρέπειἀπό μάθημα καί κανόνες συμπεριφορᾶς νά γίνει πολιτισμός καί δημιουργία.
∙ Ἡ ἱστορία χαρακτηρίζεται ἀπό περιοδικότητα. Αὐτό συντηρεῖ τήν ἐλπίδα ὅτι θά ἐπανέλθουν οἱ ἀξίες, οἱ ὁποῖες, ὅταν περιφρονοῦνται καί ἀγνοοῦνται, στήν οὐσία κυοφοροῦνται γιά τήν ἑπόμενη γενιά. Δικό μας χρέος εἶναι νά ὁμολογοῦμε τήν ἀλήθεια καί νά συντηροῦμε τίς ἀξίες.
∙ Ἡ μόνη ἀντάξια τοῦ ἀνθρώπου παιδεία, ἡ μόνη ἀναγκαία γιά τίς ψυχές μας καί τίς ψυχές τῶνπαιδιῶν μας ἀγωγή εἶναι ἐκείνη πού ἀναζητεῖ τόν ἐμπνευστή της καί τό ἰδεῶδες της, τό πρότυπο καί τήν ὕψιστη ἀξία της στό Θεανθρώπινο Πρόσωπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ· ἐκείνη πού προβάλλει τήν τελειότητά Του καί ἐμπλουτίζεται ἀπό τίς αἰώνιες ἀρχές τῆς διδασκαλίας Του.
Από:http://www.tideon.org/
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ
50o ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ: Η Πρόκληση της Σύγχρονης Παιδείας για Διαχρονικές Αξίες και πρότυπα
ΘΕΜΑ: Ἡ πρόκληση τῆς σύγχρονης Παιδείας γιά διαχρονικές Ἀξίες καί Πρότυπα
ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ 29/12/2009
ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ
Ἡ στροφή στίς διαχρονικές ἀξίες δέν εἶναι ὀπισθοδρόμηση ἀλλά ἀναβαπτισμός στό πνεῦμα καίτήν ἀλήθεια. Γιά νά πᾶμε μπροστά εἶναι ἀνάγκη νά γυρίσουμε πίσω, νά μαθητεύσουμε στό δοκιμασμένο παρελθόν. Τίς ἀξίες δέν χρειάζεται νά τίς δημιουργήσουμε ἤ νά τίς ἀνακαλύψουμε, ἀλλά νά τίςἀποκαλύψουμε.
∙ Τό σχολεῖο ἔχει ἀλλάξει. Τίποτε πλέον δέν εἶναι δεδομένο. Ὑπάρχει ἀνάγκη ἱεραποστολικοῦ πνεύματος. Ἡ κοινωνία μπορεῖ νά ἐμποδίζει νά διδάσκουμε μέ τόν λόγο, δέν μπορεῖ ὅμως νά μᾶς ἐμποδίσει νάἐμπνέουμε μέ τή ζωή μας. Ἡ βίωση τῶν ἀξιῶν εἶναι ἡ καλύτερη μαρτυρία τους. Πρίν διδάξουμε πρέπεινά ἐμπνευσθοῦμε ἀπό τίς ἀρχές καί ἀξίες πού πιστεύουμε, πρέπει νά γίνουμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι διαχρονικοί.
∙ Ὁ δάσκαλος, γιά νά εἶναι δημιουργικός καί ἀποτελεσματικός, πρέπει νά λειτουργήσει ὡς πραγματικός παιδαγωγός, ὡς φορέας καί μυσταγωγός τῆς πνευματικῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου.
∙ Τό μοντέλο τῆς ἀγωγῆς τοῦ νέου ἀνθρώπου πού θά ἐπιλέξει γιά νά ἐφαρμόσει θά εἶναι τό «θεανθρωποκεντρικό». Σύμφωνα μ’ αὐτό, ἡ παιδευτική διαδικασία θά ἔχει ὡς ἀφετηρία καί τέλος τόν Θεό. Θά κατευθύνεται πρός τόν Θεό καί θά πραγματοποιεῖται διά τοῦ Θεοῦ.
∙ Ὁ δάσκαλος στό πλαίσιο αὐτῆς τῆς ἀγωγῆς προσφέρεται ὡς ζωντανό πρότυπο τελειότητος. Γι’αὐτό θά πρέπει νά χαράσσει μιά ἐσωτερική πορεία πνευματικῆς ἀναζητήσεως καί ἀσκήσεως.
∙ Ὁ δάσκαλος - παιδαγωγός πρέπει νά παρακολουθεῖ τίς ἐξελίξεις τῶν Ἐπιστημῶν τῆς Ἀγωγῆς καίνά ἀξιοποιεῖ στό ἔργο του τά ἑκάστοτε νέα πορίσματά τους. Νά εἶναι ὁ ἄρτια πεπαιδευμένος ἤ τουλάχιστον νά στοχεύει στήν κατάκτηση ἄρτιας γνωστικῆς ἀρματωσιᾶς.
∙ Νά στέκεται στίς πύλες τοῦ Πνεύματος, ἀποδυόμενος στόν εὐγενέστερο ἀγώνα γιά τή μετάδοσητῆς γνώσης, τήν κατάκτηση τῆς ἐλευθερίας τοῦ πνεύματος, τό φωτισμό τοῦ νοῦ, τήν ἐκλέπτυνση τῆςεὐαισθησίας τῶν μαθητῶν, τή συμπόρευση στό δρόμο τῆς ἀναζήτησης τῆς ἀλήθειας.
∙ Νά δαπανᾶ γιά τήν ἐπιτέλεση τοῦ ἔργου του ὁλόκληρο τόν ἑαυτό του, μέ θυσία καί τῆς ζωῆς του ἀκόμη.
∙ Ἡ σπουδή τῶν ἀξιῶν δέν ἀποτελεῖ ἐκπαιδευτικό ἀντικείμενο· εἶναι παιδεία καί μαθητεία. Δέν γίνεταιμέ διδασκαλία καθημερινῶν κοινωνικῶν δεξιοτήτων ἤ βιωματικῶν δραστηριοτήτων. Ἡ ἀγωγή πρέπειἀπό μάθημα καί κανόνες συμπεριφορᾶς νά γίνει πολιτισμός καί δημιουργία.
∙ Ἡ ἱστορία χαρακτηρίζεται ἀπό περιοδικότητα. Αὐτό συντηρεῖ τήν ἐλπίδα ὅτι θά ἐπανέλθουν οἱ ἀξίες, οἱ ὁποῖες, ὅταν περιφρονοῦνται καί ἀγνοοῦνται, στήν οὐσία κυοφοροῦνται γιά τήν ἑπόμενη γενιά. Δικό μας χρέος εἶναι νά ὁμολογοῦμε τήν ἀλήθεια καί νά συντηροῦμε τίς ἀξίες.
∙ Ἡ μόνη ἀντάξια τοῦ ἀνθρώπου παιδεία, ἡ μόνη ἀναγκαία γιά τίς ψυχές μας καί τίς ψυχές τῶνπαιδιῶν μας ἀγωγή εἶναι ἐκείνη πού ἀναζητεῖ τόν ἐμπνευστή της καί τό ἰδεῶδες της, τό πρότυπο καί τήν ὕψιστη ἀξία της στό Θεανθρώπινο Πρόσωπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ· ἐκείνη πού προβάλλει τήν τελειότητά Του καί ἐμπλουτίζεται ἀπό τίς αἰώνιες ἀρχές τῆς διδασκαλίας Του.
Από:http://www.tideon.org/
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ
50o ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ: Η Πρόκληση της Σύγχρονης Παιδείας για Διαχρονικές Αξίες και πρότυπα
